Hiraila

Hilabete latza blogari aritzeko, zeinari nahikoa den h-a gehitzea garoa haserre bihurtzeko; zeinari, aurrekoa gutxi bailitzan, buruila ere baderitzon. Horrela bada, buruhil honetan plistika beharrean plastaka natorkizue.
Plasta, besteak beste, ore biguna ere bada eta niretzako daukat zenbait kontzeptu didaktiko ez ote ditugun ore bigun bihurtu , zernahitarako erabiltzen ditugun makulu. Hitzetik hortzera erabiltzen ditugun zenbait kontzeptu: jarioa, zuzentasuna, monitorizazioa... errazera jo eta abiadura, gramatika, auto-zuzenketa... bilakatzen zaizkigulakoan nago. Bada garaia horrelako batzuei sikiera aurre egiteko.


Ezer ez da berdin (I): zuzentasuna eta gramatika


Sarritan bi kontzeptu hauek berdinak bailiran jokatzen dugu. Baina gramatika ezagutzaren esparrukoa da, zuzentasuna erabilerarenekoa, ordea.
Ikasleak ezagutzaren zakuan gordeta dituen hainbat eduki-gramatikal praktikan ipintzea da zuzentasuna. Praktikan ipintze honetan ezinbestekoa da ezagutzatik erabilerarako transferentzia; gramatikatik zuzentasunerakoa,alegia. Transferentzia hori egoki egin dadin, beharrezkoak diren estrategiak garatu behar dira eta berorretan sortzen diren akatsak (konpetentzia gabezia adierazten dutenak/ interlinguak eragindakoak/ jarduerazkoak...) ikasbide bihurtu.
Gramatikaren eta zuzentasunaren arteko bereizketa honek berebiziko garrantzia du.
Ados gaude ia guztiok gramatikak tresna eta ez helburu nagusi izan behar duela esatean, baina lehenago ahalguztiduna genuen gramatikaren gainbeherak ez du atzetik zuzentasunaren gainbehera zertan ekarri. Zuzentasuna erabilerari dagokio eta erabileraren ardatzetariko bat da gainera. Gramatikaren ezagutza zuzentasunerako beharrezko baldintza da baina ez nahikoa. Modu berean, zuzentasuna komunikaziorako baldintza beharrezkoa dela baina ez nahikoa esan beharko dugu; ezen honetan ere teoriaren eta praktikaren arteko eten nabarmena egon baita.
Honen harian bi joera nagusitu dira irakasle jendearen artean: batzuek, zuzentasuna bigarren mailakotzat jo izanagatik, praktikan (zuzenketetan eta...) deskriptore nagusi lez erabiltzen dute; beste batzuek, ostera, ez diote ia inolako pisurik ematen eta “eginkizuna bete du” eta honelakoak esanez erabakitzen dute komunikazio-ekintzaren egokitasun maila (kontua ez da bakarrik eginkizuna bete duen ala ez, komunikazio egoerak eskatzen dion behar besteko konpetentziaz bete duen, baizik).
Defenda dezagun bada, zuzentasunaren egungotasuna baita maila teorikoan ere; ez dezan gramatikaren aurkako uholdeak ito.